Spojrzenie analisty Nialla Fergusona na konflikt ukraiński.
Tłumaczenie DeepL , adaptacja domowa.
Putin źle rozumie historię. Niestety, podobnie jest z USA
Autor: Niall Ferguson, Bloomberg, 22.03.2022
Biden popełnia kolosalny błąd, sądząc, że zdoła wykrwawić Rosję, obalić Putina i zasygnalizować Chinom, by trzymały ręce z dala od Tajwanu...
"Język, którym posługują się ludzie w kuluarach władzy - zauważył kiedyś były sekretarz obrony Ashton Carter - to nie ekonomia ani polityka. To historia."
W jednym z ostatnich artykułów naukowych pokazałem, jak prawdziwe było to stwierdzenie zarówno po atakach terrorystycznych z 11 września 2001 roku, jak i po bankructwie banku Lehman Brothers w 2008 roku. Decydenci polityczni w swoich reakcjach posługiwali się wszelkiego rodzaju analogiami historycznymi. Po atakach na WTO Prezydent George W. Bush napisał w swoim dzienniku "Pearl Harbor XXI wieku miało miejsce dzisiaj", choć w następnych dniach pojawiło się wiele innych analogii, od wojny secesyjnej po zimną wojnę.
Siedem lat później przewodniczący Rezerwy Federalnej Ben Bernanke i prezes nowojorskiego FEDu Tim Geithner byli pierwszymi członkami Federalnego Komitetu Otwartego Rynku, którzy zdali sobie sprawę, że bez drastycznych środków grozi im powtórka z Wielkiej Depresji.
Jaka historia wpływa na dzisiejsze decyzje podejmowane w Waszyngtonie, gdy wojna na Ukrainie trwa już prawie miesiąc? Pojawiło się kilka wskazówek.
"Amerykańscy urzędnicy są podzieleni w kwestii tego, w jakim stopniu lekcje z zimnowojennych wojen zastępczych, takich jak wojna Związku Radzieckiego w Afganistanie, mogą być zastosowane do aktualnej wojny na Ukrainie" - napisał w sobotę David Sanger w New York Times.
Według Sangera, który nie mógł napisać swojego artykułu bez wysoko postawionych źródeł, administracja Bidena "stara się pomóc Ukrainie zamknąć Rosję w impasie bez podżegania do szerszego konfliktu z uzbrojonym w broń jądrową przeciwnikiem lub odcinania potencjalnych dróg deeskalacji ... Oficerowie CIA pomagają zapewnić, że skrzynie z bronią trafią w ręce sprawdzonych ukraińskich jednostek wojskowych, według amerykańskich urzędników. Jednak jak na razie Biden i jego współpracownicy nie widzą korzyści z zakrojonych na szeroką skalę tajnych działań agencji szpiegowskiej, które miałyby na celu promowanie broni, jak to miało miejsce w Afganistanie w latach 80."
Czytając to uważnie, dochodzę do wniosku, że Stany Zjednoczone zamierzają kontynuować tę wojnę. Administracja będzie nadal dostarczać Ukraińcom przeciwlotnicze Stingery, przeciwpancerne Javeliny i wybuchowe drony Switchblade. Będzie też próbowała przekonać inne rządy NATO do dostarczenia cięższej broni defensywnej. (Najnowsza propozycja USA to dostarczenie Ukrainie przez Turcję zaawansowanego systemu przeciwlotniczego S-400, który Ankara zakupiła od Moskwy zaledwie kilka lat temu. Spodziewam się, że ta propozycja przepadnie, podobnie jak odrzucony plan dotyczący polskich myśliwców MiG). Waszyngton powróci do schematu z Afganistanu po 1979 roku, polegającego na dostarczaniu pomocy powstańcom tylko wtedy, gdy rząd ukraiński przegra wojnę konwencjonalną.
Mam dowody z innych źródeł, które to potwierdzają. "Jedynym końcem gry", jak powiedział jeden z wysokich urzędników administracji na prywatnym spotkaniu na początku tego miesiąca, "jest koniec reżimu Putina. Do tego czasu, przez cały czas pozostawania Putina, [Rosja] będzie państwem pariasów, które nigdy nie zostanie ponownie przyjęte do wspólnoty narodów. Chiny popełniły ogromny błąd sądząc, że Putinowi ujdzie to na sucho. Widok odciętej Rosji nie będzie dobrym wektorem i będą musiały ponownie ocenić oś Chiny-Rosja. Wszystko po to, by powiedzieć, że demokracja i Zachód mogą spojrzeć na to z perspektywy czasu jako na decydujący moment wzmocnienia."
Wydaje mi się, że brytyjskie osobistości wysokiego szczebla wypowiadają się w podobnym tonie. Panuje przekonanie, że "opcją nr 1 dla Wielkiej Brytanii jest przedłużenie konfliktu, a tym samym wykrwawienie Putina". Ciągle słyszę taki język. Pomaga on wyjaśnić, między innymi, brak jakichkolwiek wysiłków dyplomatycznych ze strony USA w celu doprowadzenia do zawieszenia broni. Wyjaśnia również gotowość prezydenta Joe Bidena do nazwania Putina zbrodniarzem wojennym.
Być może jestem zbytnim pesymistą. Bardzo chciałbym podzielać optymizm Francisa Fukuyamy, który twierdzi, że "Rosja zmierza do całkowitej klęski na Ukrainie". Oto jego śmiała prognoza z 10 marca (także tutaj ):
"Załamanie się ich pozycji może być nagłe i katastrofalne, a nie następować powoli w wyniku wojny na wyniszczenie. Armia w terenie osiągnie punkt, w którym nie będzie można jej ani zaopatrzyć, ani wycofać, a morale wyparuje. ... Putin nie przeżyje klęski swojej armii ... Klęska Rosji umożliwi "nowe narodziny wolności" i wyrwie nas z marazmu związanego ze słabnącą demokracją na świecie. Duch roku 1989 będzie żył dzięki grupie odważnych Ukraińców."
Z jego laptopa do uszu Boga.
Rozumiem, dlaczego tak wielu zachodnich obserwatorów przypisuje temu scenariuszowi duże prawdopodobieństwo. Nie ma wątpliwości, że rosyjskie siły inwazyjne poniosły bardzo duże straty w ludziach i sprzęcie . Co niewiarygodne, "Komsomolskaja Prawda", prokremlowska gazeta rosyjska, opublikowała właśnie dane Ministerstwa Obrony Rosji, według których na Ukrainie zginęło 9.861 rosyjskich żołnierzy, a 16.153 zostało rannych. (Artykuł szybko wycofano). Dla porównania, w ciągu 10 lat w Afganistanie zginęło 15.000 żołnierzy radzieckich, a 35.000 zostało rannych.
Co więcej, istnieje wiele dowodów na to, że logistyka rosyjska na Ukrainie jest w rozsypce , czego przykładem są liczne ciężarówki z zaopatrzeniem, które po prostu porzucono, ponieważ zepsuły się w nich opony lub silniki. Z tych względów Ukraina wydaje się wygrywać wojnę, jak twierdzą Phillips O'Brien i Eliot A. Cohen . Historia dostarcza również wielu przykładów autorytarnych reżimów, które dość szybko rozpadały się w obliczu militarnych porażek - pomyślmy o losach Saddama Husajna i Moammara Kaddafiego czy argentyńskiej junty, która najechała na Falklandy niemal dokładnie 40 lat temu.
Byłoby naprawdę wspaniale, gdyby połączenie walki na Ukrainie i kryzysu finansowego wywołanego sankcjami w kraju doprowadziło do upadku Putina. Patrzcie, Chiny! Spróbujcie tej samej sztuczki z Tajwanem - na którym, nawiasem mówiąc, zależy nam o wiele bardziej niż na Ukrainie ze względu na te wszystkie wspaniałe półprzewodniki, które produkuje się w Taiwan Semiconductor Manufacturing Co.
Fascynujący w tej strategii jest sposób, w jaki łączy ona cynizm i optymizm. Jeśli się nad tym zastanowić, to jest to archetypiczna Realpolitik - pozwolić na kontynuację rzezi na Ukrainie; siedzieć z założonymi rękami i patrzeć, jak bohaterscy Ukraińcy "wykrwawiają Rosję"; myśleć o tym konflikcie jako o zaledwie podrzędnym wątku II Zimnej Wojny - walki, w której naszym prawdziwym przeciwnikiem są Chiny.
Administracja Bidena nie tylko uważa, że robi wystarczająco dużo, aby podtrzymać ukraiński wysiłek wojenny, ale nie na tyle dużo, aby sprowokować Putina do eskalacji. Uważa również, że robi wystarczająco dużo, aby zadowolić opinię publiczną, która mocno popiera Ukrainę, ale nie na tyle dużo, aby poświęcać życie Amerykanów, z wyjątkiem kilku pechowych ochotników i dziennikarzy .
Optymizmem jednakże wydaje się założenie, że pozwolenie na kontynuowanie wojny koniecznie osłabi pozycję Putina, a jego upokorzenie posłuży z kolei jako czynnik odstraszający dla Chin. Obawiam się, że te założenia mogą być bardzo błędne i odzwierciedlają niezrozumienie odpowiedniej historii.
Przedłużanie wojny grozi nie tylko tym, że dziesiątki tysięcy Ukraińców zginą, a miliony pozostaną bez dachu nad głową, ale także tym, że Putin otrzyma coś, co będzie mógł wiarygodnie przedstawić w kraju jako zwycięstwo. Stawianie na rosyjską rewolucję jest stawianiem na niezwykle rzadkie wydarzenie, nawet jeśli wojna nadal będzie się źle układać dla Putina; z kolei, jeśli wojna obróci się na jego korzyść, nie dojdzie do przewrotu pałacowego.
Jeśli chodzi o Chiny, uważam, że administracja Bidena jest w głębokim błędzie sądząc, że groźby nałożenia sankcji wtórnych na chińskie firmy powstrzymają prezydenta Xi Jinpinga przed udzieleniem Rosji pomocy gospodarczej.
Zacznijmy od sytuacji militarnej, którą zachodni analitycy konsekwentnie przedstawiają w zbyt korzystnym dla Ukraińców świetle. To prawda, że Rosjanie wstrzymali się z planowanym okrążeniem Kijowa, choć na obrzeżach miasta nadal toczą się walki. Jednak teatry wojny, które należy obserwować, znajdują się na wschodzie i południu.
Według ekspertów wojskowych, do których mam zaufanie, na wschodzie istnieje duże ryzyko, że w najbliższych tygodniach pozycje ukraińskie w pobliżu Donbasu będą poważnie zagrożone. Na południu, siły czeczeńskie wielkości batalionu zbliżają się do oblężonego i zniszczonego w 80% miasta Mariupol. Ukraińskim obrońcom brakuje punktów zaopatrzenia i możliwości taktycznego przebicia się. Krótko mówiąc, upadek Mariupola może nastąpić już za kilka dni. To z kolei uwolni siły rosyjskie, które będą mogły dokończyć otaczanie frontu w Donbasie.
Kolejne ważne cele na południu leżą dalej na zachód: Mykołajiw, który znajduje się w głębi lądu, na północny zachód od Chersonia, a następnie prawdziwa nagroda - historyczne miasto portowe Odessa. Obrońcom nie pomaga fakt, że w piątek duży sztorm na północnym Morzu Czarnym wyrządził znaczne szkody ukraińskiej obronie morskiej, przemieszczając miny.
Również w piątek, jak twierdzą Rosjanie, po raz pierwszy użyli w walce broni hipersonicznej: pocisku Kinżal wystrzelonego z powietrza, który został użyty do zlikwidowania podziemnego składu amunicji w Deliatynie na zachodniej Ukrainie. Ten sam efekt można było osiągnąć za pomocą konwencjonalnego pocisku manewrującego. Chodziło zapewne o to, by przypomnieć zwolennikom Ukrainy o ogromnej przewadze siły ognia, jaką dysponuje Rosja. Do tej pory na Ukrainę trafiło około 1100 pocisków. Tam, skąd pochodzą, jest ich o wiele więcej.
Putin ma oczywiście możliwość - w przeciwieństwie do Saddama czy Kaddafiego - grozić użyciem broni jądrowej, choć nie sądzę, by musiał robić coś więcej niż tylko grozić, zważywszy, że wojna konwencjonalna prawdopodobnie potoczy się na jego korzyść. Kolejny cios nastąpi, gdy na zachodnią Ukrainę od północy wkroczą siły białoruskie, co według ukraińskiego sztabu generalnego ma nastąpić w najbliższych dniach, i co może stanowić zagrożenie dla dostaw broni z Polski.
W każdym razie Putin ma inne, mniej zapalne opcje, jeśli zdecyduje się na eskalację. Cyberwojna była do tej pory psem Sherlocka Holmesa, który nie szczekał. W poniedziałek administracja Bidena oficjalnie ostrzegła sektor prywatny: "Strzeżcie się psa". Możliwe są również bezpośrednie ataki fizyczne na infrastrukturę (np. kable podmorskie, które przenoszą większość globalnego ruchu cyfrowego).
W obecnych strategiach Zachodu nie dostrzegam, by zdawano sobie sprawę z tego, jak źle ta wojna może się skończyć dla Ukrainy w najbliższych tygodniach. Zachętą dla Putina jest oczywiście stworzenie sobie silniejszej pozycji przetargowej niż ta, którą ma obecnie, zanim przystąpi do poważnych negocjacji. Ukraińcy pokazali swoje karty. Są gotowi porzucić myśl o członkostwie w NATO, zaakceptować neutralność, szukać gwarancji bezpieczeństwa u stron trzecich, zaakceptować ograniczenia własnego potencjału wojskowego.
Mniej jasne jest natomiast, jakie jest ich stanowisko w sprawie przyszłego statusu Krymu oraz rzekomo niepodległych republik Donieckiej i Ługańskiej. Wydaje się oczywiste, że Putin potrzebuje czegoś więcej niż tylko tych terenów, aby móc wiarygodnie twierdzić, że wygrał swoją wojnę. Równie oczywiste wydaje się to, że Ukraińcy, jeśli wierzą, że wygrywają, nie oddadzą nawet kilometra kwadratowego swojego terytorium. Kontrola wybrzeża Morza Czarnego dałaby Putinowi podstawę, aby domagać się dalszych ustępstw, zwłaszcza "mostu lądowego" z Krymu do Rosji.
Tymczasem sankcje, głównie finansowe, nałożone na Rosję, przynoszą zamierzone efekty, powodując coś w rodzaju ogólnokrajowego runu na banki oraz niedobory towarów. Ocenia się, że skurczenie się gospodarki może opiewacć nawet na jedną trzecią, przypominając warunki depresji, która nastąpiła po upadku Związku Radzieckiego w 1991 roku.
Dopóki jednak kraje Unii Europejskiej odmawiają nałożenia na Rosję embarga energetycznego, reżim Putina nadal otrzymuje od UE około 1,1 miliarda dolarów dziennie z tytułu wpływów za ropę i gaz. Pozostaję sceptyczny co do tego, czy sankcje w obecnym kształcie mogą powstrzymać rosyjską machinę wojenną lub obalić Putina. Dlaczego rubel nie spadł jeszcze bardziej, a nawet umocnił się w stosunku do euro w zeszłym tygodniu?
Pamiętajmy, że obie strony mogą odwoływać się do historii. Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenskij jest mistrzem w tej sztuce, starannie dostosowując swoje przemówienia do każdego parlamentu narodowego, do którego się zwraca, skutecznie mówiąc jednemu krajowi po drugim: "Nasza historia jest waszą historią. My jesteśmy wami". Brytyjczykom dał Churchilla, Niemcom mur berliński, Jankesom Martina Luthera Kinga Jr, a Izraelczykom Holokaust.
Putin wykorzystuje historię w sposób diametralnie przeciwny. "Prezydent całkowicie stracił zainteresowanie teraźniejszością" - przekonywał rosyjski dziennikarz Michaił Zygar w niedawnym artykule w "New York Timesie". "Gospodarka, kwestie społeczne, pandemia koronawirusa - to wszystko go drażni. Zamiast tego on i [jego doradca Jurij] Kowalczuk mają obsesję na punkcie przeszłości".
Widzę to. Ostatnie pseudonaukowe publikacje Putina - o początkach II wojny światowej oraz "O jedności historycznej Rosjan i Ukraińców" - potwierdzają historyczny zwrot w jego myśleniu.
Nie zgadzam się z byłym ministrem spraw zagranicznych Rosji Andriejem Kozyriewem, który powiedział Financial Times, że dla Putina i jego kolesiów "zimna wojna nigdy się nie skończyła". To nie jest historia, która interesuje Putina. Jak powiedział Der Spiegel bułgarski politolog Ivan Krastev, Putin "wyraził oburzenie, że aneksja Krymu została porównana z aneksją Kraju Sudeckiego przez Hitlera w 1938 roku". Putin żyje w historycznych analogiach i metaforach. Ci, którzy są wrogami wiecznej Rosji, muszą być nazistami". Ponadto:
"Hipokryzja Zachodu stała się jego obsesją i znajduje odzwierciedlenie we wszystkim, co robi rosyjski rząd. Czy wiesz, że w części swojej deklaracji dotyczącej aneksji Krymu, zaczerpnął fragmenty niemal dosłownie z deklaracji niepodległości Kosowa, która była wspierana przez Zachód? Albo że atak na Kijów rozpoczął się od zniszczenia wieży telewizyjnej, tak jak NATO zaatakowało wieżę telewizyjną w Belgradzie w 1999 roku?"
Jednak tak niedawna historia ma dla Putina mniejsze znaczenie niż znacznie starsza historia imperialnej przeszłości Rosji. Już wcześniej przedstawiałem ten argument. Świeżego dowodu na to, że projekt Putina nie jest wskrzeszeniem Związku Radzieckiego, lecz sięga wstecz do carskiego imperializmu i prawosławia, dostarczyło jego przemówienie na faszystowskim wiecu, który odbył się w piątek na głównym stadionie piłkarskim w Moskwie. Kończąca je aluzja do carskiego admirała Fiodora Uszakowa, który zasłynął zwycięstwami na Morzu Czarnym, wydała mi się złowieszcza dla Odessy.
Chińczycy również wiedzą, jak zastosować historię do współczesnych problemów, ale robią to w jeszcze inny sposób. Podczas gdy Putin chce przenieść postsowiecką Rosję z powrotem w zmitologizowaną carską przeszłość, Xi pozostaje spadkobiercą Mao Zedonga i aspiruje do miejsca obok niego w panteonie Komunistycznej Partii Chin. W piątkowej dwugodzinnej rozmowie telefonicznej, zgodnie z zapisem chińskiego MSZ, Biden powiedział Xi:
"50 lat temu USA i Chiny dokonały ważnego wyboru, wydając Komunikat Szanghajski. Pięćdziesiąt lat później stosunki USA-Chiny ponownie znalazły się w krytycznym momencie. To, jak rozwiną się te stosunki, ukształtuje świat w XXI wieku". Biden powtórzył, że USA nie dążą do nowej zimnej wojny z Chinami, nie mają na celu zmiany chińskiego systemu, rewitalizacja ich sojuszy nie jest wymierzona w Chiny, USA nie popierają "niepodległości Tajwanu" i nie zamierzają dążyć do konfliktu z Chinami."
Sądząc po reakcji Xi, nie wierzy on w ani jedno słowo z zapewnień Bidena. Odpowiedział:
"Stosunki chińsko-amerykańskie, zamiast wyjść z trudnej sytuacji stworzonej przez poprzednią administrację USA, napotykają coraz więcej wyzwań. ..."
"W szczególności (...) niektórzy ludzie w USA wysłali błędny sygnał do sił "niepodległości Tajwanu". Jest to bardzo niebezpieczne. Nieumiejętne rozwiązanie kwestii Tajwanu będzie miało destrukcyjny wpływ na stosunki dwustronne ... Bezpośrednią przyczyną obecnej sytuacji w stosunkach chińsko-amerykańskich jest to, że niektórzy ludzie po stronie amerykańskiej nie zastosowali się do ważnego wspólnego porozumienia osiągniętego przez obu prezydentów ... "
Xi zakończył chińskim powiedzeniem: "Ten, kto przywiązał dzwonek do tygrysa, musi go zdjąć". Można z tym zrobić, co się chce, ale nie wydało mi się to zbyt zachęcające dla tych członków Zespołu Bidena, którzy forsują jastrzębią linię wobec Chin.
"Chińskie" jastrzębie w administracji [Bidena] - zwłaszcza Kurt Campbell i Rush Doshi z Rady Bezpieczeństwa Narodowego - nie lubią określenia "druga zimna wojna". Doshi napisał ostatnio książkę "Długa gra" (którą recenzowałem tutaj ), która jest w zasadzie podręcznikiem powstrzymywania Chin - to, czego możemy spodziewać się w najbliższym czasie, to Długiego Telegramu i ”X“ artykułu George'a Kennana w Foreign Affairs.
A doradca ds. bezpieczeństwa narodowego Jake Sullivan nie przysporzył sobie popularności podczas poniedziałkowego spotkania ze swoim chińskim odpowiednikiem Yangiem Jiechi, grożąc sankcjami wtórnymi wobec listy chińskich firm, które USA będą obserwować pod kątem oznak handlu z Rosją. Jeśli Benn Steill i Benjamin Della Rocca z Council on Foreign Relations mają rację, Chińczycy już pomogli Rosji ukryć część rezerw walutowych przed sankcjami finansowymi.
Sądząc po jego weekendowym wywiadzie w Wall Street Journal, członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego prezydenta Donalda Trumpa, Matthew Pottinger, jest teraz bardziej niż zadowolony z nazywania zimnej wojny po imieniu. Zgadzam się z tym: Inwazja na Ukrainę pod wieloma względami przypomina inwazję Korei Południowej przez Koreę Północną w 1950 roku.
Ująłbym to tak: II zimna wojna jest jakby dziwnym lustrzanym odbiciem I zimnej wojny.
W pierwszej zimnej wojnie starszym partnerem była Rosja, młodszym partnerem były Chiny - teraz role się odwróciły. W I zimnej wojnie pierwsza gorąca wojna toczyła się w Azji (Korea) - teraz toczy się w Europie (Ukraina). W czasie I zimnej wojny Korea była tylko pierwszą z wielu konfrontacji z agresywnymi, wspieranymi przez Związek Radziecki siłami - dziś po kryzysie na Ukrainie nastąpią prawdopodobnie kryzysy na Bliskim Wschodzie (Iran) i Dalekim Wschodzie (Tajwan).
Istnieje jednak jeden bardzo uderzający kontrast. W czasie pierwszej zimnej wojny administracja prezydenta Harry'ego Trumana była w stanie stanąć na czele międzynarodowej koalicji z mandatem ONZ do obrony Korei Południowej; teraz Ukraina musi zadowolić się jedynie dostawami broni. Powodem tego, jak widzieliśmy, jest silna obawa administracji Bidena, że Putin może doprowadzić do eskalacji wojny jądrowej, jeśli wsparcie USA dla Ukrainy pójdzie za daleko.
W 1950 r. nie było takich obaw. Chociaż Sowieci przeprowadzili pierwszą próbę atomową 29 sierpnia 1949 roku, a więc niecały rok przed wybuchem wojny koreańskiej, w żaden sposób nie byli gotowi do odwetu, gdyby (zgodnie z zaleceniem generała Douglasa MacArthura) Stany Zjednoczone użyły bomb atomowych, by wygrać wojnę koreańską.
Historia przemawia w korytarzach władzy. Ale przemawia różnymi głosami, w zależności od tego, gdzie te korytarze się znajdują. Moim zdaniem - i bardzo chciałbym się mylić w tej kwestii - administracja Bidena popełnia kolosalny błąd sądząc, że może przeciągać wojnę na Ukrainie, wykrwawić Rosję, obalić Putina i dać sygnał Chinom, aby trzymały ręce z daleka od Tajwanu.
Każdy krok tej strategii opiera się na wątpliwym odnośniku historycznym. Ukraina to nie Afganistan z lat 80., a nawet gdyby tak było, to ta wojna nie będzie trwała 10 lat - raczej 10 tygodni. Pozwalanie na to, by Putin bombardował Ukrainę, nie jest mądre; stwarza mu szansę na osiągnięcie celu, jakim jest uczynienie ukraińskiej niepodległości nieopłacalną. Putin, podobnie jak większość rosyjskich przywódców w historii, najprawdopodobniej umrze śmiercią naturalną.
A Chiny obserwują to wszystko z rosnącym poczuciem pewności, że nie mają do czynienia z USA Trumana i Kennana. Tamta Ameryka - ta, która z taką pewnością siebie prowadziła fazę wstępną pierwszej zimnej wojny - sama należy już do historii.
Niall Ferguson
Niall Ferguson jest Starszym Pracownikiem Fundacji Milbank Family w Instytucie Hoovera na Uniwersytecie Stanforda oraz felietonistą Bloomberg Opinion. Był profesorem historii na Harvardzie, Uniwersytecie Nowojorskim i Oksfordzie. Jest założycielem i dyrektorem zarządzającym Greenmantle LLC, firmy doradczej z siedzibą w Nowym Jorku.